Let’s spice it up!

I am coming from a family of good cooks (modesty, uh?), yet each individual has her own style. 

Grandma is THE ultimate Palace cook, her house is where you go to BURST OUT eating, where you go for any traditional extremely delicious dish. When we used to go there, her house, the kitchen, is simply plundered- oooooo glorious army of my family! When they used to come visit us and my aunt's family, she is usually the subject of discussion regarding her accommodation. Of course, every smart human being would fight to have her in her house. I just cannot understand how she managed to manage us when we begged her not to cook her best dishes in the “rival” home. Good old days, always remembered fondly…

Then comes my mum: Her style is  “smart-casual”. She is creative and can make wonders in limited time as usually she is the last one to be informed when someone from the family has a visitor for dinner. This is a talent. This is a talent. Anything she cooks is always delicious, always “a su punto” (ready to enjoy perfectly), always tastes like mum and always satisfying- I cannot describe it, I can just feel it.

Then comes my sister: She is a new comer in the kitchen, starting with the easy-to-cook meals. Speciality: Pasta sauces and bakery (well, I have not tried the bakery part but I have been told a lot). She is very talented at presentation: Setting the table, with the tiniest details.

Then credits to my aunt: Coming from the same ecole of Grandma, but more like a older-sister style. Delicious again, especially the sweet sponge cake.

And finally: It is me. One adapts to life changes, right? I knew how to cook, what to cook and I used to cook only for myself; which was pretty ordinary and same dish, yet I was happy. While living alone, why bother with the complex dish? I could have it outside, so leave the simple one to my solitude. I would not get bored if I keep eating the same dish 3 days in a row (one detail: the dish must be a vegetable dish cooked with olive oil) And I was more of a tapas type… (Madrid tapas tips available upon request) Then I got married and the cooking sessions started. I believe I am improving each day. I want to cook, I love cooking and I love it even more when my husband likes the menu. I have some books, which I consult for some recipes, not to mention a handful of phone calls each day with mum: “Mum, how long do I need to soak the lentils?” or “Mum, why does this rice look so stiff and messy?” or “Mum, I have some meat, leeks and bread crumbles: what would you cook with these three? Oh, just asking out of curiosity…”

Anyway, recently I have decided to add some variation to my style: More spices, exotic ones. I cannot deny the contribution of spice to the dish. Now I am into the exotic ones: the ones I have not used, seen, tasted. One of the latest discoveries: Pomegranate powder- might not be new for you but it is for me. I add it to almost everything, in the end I am experimenting (and learning): Yesterday it was in the soup, today I used it with the potatoes (no worries, the result was good. Yet, I think I should used it less sparingly next time, to see the real effect). Just to give you an idea, pomegranate powder is like sumac, a bit more tingy that sumac, red and does not taste like pomegranate at all!

And where did I discover this spice, among mulled wine spice, green cardamom, coffee cinnamon, something cumin, spices for tagine, whose names I cannot remember and now I am too lazy to go to kitchen to find out? In Borough Market.

Another place I love going on Saturdays. It is an open air bazaar where vendors sell regional British, European, Middle Eastern and Latin American products, ranging from fresh fish, Mexican spices, organic wine or saucissons. Some of them you can even eat there, for example, breakfast with raclette or lunch with paella, or you just buy and enjoy at home.  I am happy there! Not that I am such a food person, but I can find some items that I used to have in Madrid there or even some Latin American treasures, like alfajores or dulche de leche. So my latest discovery is this spice stall, which took me 1,5 hours to check the spices, ask their uses, taste them and talk to the ladies selling them about their uses.

Yes, my kitchen is now full of these tiny boxes!

The result: Many new dishes to be tried for my nouvelle "daring" cuisine!

Thanks to the kind vendor lady for letting me take the pics

Unarguably one of the most universal things: Music

In my previous post, I talked about my love for the music. Summary: I love music and I have a particular interest for getting to know music of different cultures.

Now I want to share something special for me, related to music:
There is a place in Covent Garden, downstairs in the main hall. There is a restaurant and a couple of shops, cafes around it. There is a sitting area with a couple of tables, which belongs to the restaurant. It is usually hard to find a free table to sit, so you need to wait. The restaurant has delicious food but, I think, why that restaurant is so popular is because …. It is where some classical music artists, sopranos or tenors have their mini-performances! The music they perform is familiar:  Four Seasons, The Barber of Seville, Eine Kleine Nachtmusik, West Side Story…. And as soon as they start, people gather around: Watching them from upstairs, downstairs, on the tables, on sideways. It is a genuine real time show! And it is an interactive show- they come to your table, make jokes with you, look you directly in the eye and mimic your facial expressions. You eat good food, have your wine and enjoy the wonderful music by being part of it with other people coming from different countries, speaking different languages (owing to the fact that Covent Garden is a very touristic place) but you unite in music, or better, in the universality of the music. You might not speak Japanese but you share the joy of listening to Hungarian Dances with your Japanese neighbour standing next to you. So it is music, that unites, that lifts the boundaries.

All in itself, music is a special thing, but also the performer has a great share in the success of it. When watching them sing, act, smile, their eyes, changing pitch of their voice…. you simply understand and get carried away into a different world.

There is a couple among these performers. They come with their baby and a young lady looking after the baby. (it is a BABY- so “baby” that you cannot see her/him under the blanket). Anyway, mum and dad start performing, people watch them dazzled. It is obvious that they enjoy what they do so much that the joy that you have out of this performance increases, just by seeing them- having their electricity giving you goosebumps.

That's Amore from Dino 

Singing Maria from The West Side Story 

Find me in the picture?!

This couple is now familiar to my family: My parents were visiting us when we went there, then came my sister and we were there again… Maybe we are also familiar to them?

Next group- Singing, playing and dancing at the same time, so excuse the blurry picture as I was also singing, dancing and ummmmm, clapping!

So this activity is one of my favourites here. I am a new Londoner, I am still trying to get used to here and I must confess, I feel Madrid is still Number 1 for me, or let’s say, I do not have such strong attachments for London YET, but we are getting used to each other ( this is another story).

Did I mention the food? Oh yes, I had my share!
All British cheese 

Now I have a list in my head: A couple of my friends that I am going to take to see this. Of course, everyone is welcome but there is ONE- who knows herself- when she comes here, I imagine our days will be exhaustive!

Tirinam tirinam

Muzigi cok severim; kim sevmez ki? Ben buyudukce, zevklerim daha “rafine” olmaya basladikca daha da sevdim muzigi. Once “ daha dun annemizin kollari”yla “bir kucuk aslancik” girdi hayatima, sonra tingir mingir, “pop” geldi; Sezen Aksu, Nilufer, Askin Nur Yengi, Tarkan ve daha bircogu…. ardindan klasik muzik ile tanistim babam sayesinde. Ilkokula ilk basladigim sene, mesleki bir egitim icin Amerika’ya gitmisti uzunca bir sure, geldiginde ise bana 20 kadar (!) Barbie- cennetttttt!!!!!- ve bir suru baska ivir zivirin yaninda, CD player ve onlarca klasik muzik CDsi getirmisti. “Yeni Dunya” evimizdeydi artik!!!! O zamanlarin pazar kahvaltilari hala gozumun onunde, yediklerimin tadi damagimda… (Insan zihni nasil da ilginc calisiyor: Yesil zeytin ile Bach’in sonatlarini baglayabiliyor, yoksa o benim zihnim mi?! )

Zaman gecti anadolu lisesi, Inglizce ogreniyoruz- muzik zevkimiz de uluslararasi (aslinda sadece Amerika ve Ingiltere ile sinirliymis, sonradan anladim) oldu artik ve hayatima Queen girdi. Surekli Queen dinliyorum sari Sony walkman’imde (evet, o da Amerika’dan), kardesim, ben ve Walkman’im bayram resmi cektiriyoruz…

Daha da buyudum, lise, universite- elbette U2 girdi hayatima, The Cure, Depeche Mode, Placebo… derken Ispanyolca sayfasi, aslinda fasikulu, basladi ve ben Latin alemine de acildim.  Hem dil ogreniyorum, hem tirinam tirinam muzikler… Daha sonra hayatimin Ispanya’si basladi ve ondan sonra aldi gitti basini…

Is hayati ile dunyanin bircok yerine seyahatler ve kesfedilen yeni muzikler: Ne dediklerini anliyor muyum? Hayir. Ama merakli miyim? Elbette ki evet! Cin’den Gana’ya, Portekiz’den Israil’e kadar bircok ulkeden alinmis bir suru CD’yi saniyorum “malvarligim”in bir parcasi olarak nitelendirebilirim.

Elbette ki, duydugunuz sarkinin sozlerini anlamak sizi muzigin icine daha fazla aliyor ama sozlerini anlamadiginiz sarki da hayal gucunuze yardim etmiyor mu? Ben hep dusunurum sozlerini anlayamadigim bir sarki dinledigimde “Acaba ne diyor? Sevgilisine mi kiziyor? Yoksa kopegini ozledigini mi anlatiyor?” Sansliysam, yanimda o sarkiyi anlayan biri varsa hemen sorarim “Nedir?” ve bazen dusunduklerim ile yakindan uzaktan ilgisi olmayan konuda oldugunu ogrenirim. Mesela “Ayy.. cok icten soyluyor, herhalde sevgilisini ozlemis….” diye dusunurken, megerse san’atci sabah yedigi misirli lapanin sekerinin fazla oldugundan sikayet ediyormus! Evet, hayat surprizlerle doludur!

Yazi uzadi, asil anlatmak istedigim: Muzik guzeldir! Muzik candir! Insana baska dunyalari kesfettirir, hayal gucunu gelistrir. Benim muziksiz bir gunum, hatta saatim gecmez! Ipod sag olsun, sonra evimize yeni kurdugumuz muzik sistemi (TV, radyo, bilgisayar playlisti, Ipod ve Iphone muziklerini kapsayan bir system- eveeettt, teknoloji cok gelisMIS) ve de babamin bana verdigi en guzel hediyelerden biri olan 178.000 sarkilik (Dunyada 178.000 sarki var miymis?!) muzik ansiklopedisi sag olsun!

178.000 aslinda biraz zorluyor! Her gun “hiimmm.. bugun nasil hissediyorum? Ne dinlemek isterim acaba? Dur bi’ bakayim suna” deyip, icinde kayboluyorum. E ne de olsa acim kesfetmeye! Istek parcaniz? 

Right around the corner

…. is Christmas! Living abroad for a couple of years now, I enjoy the Christmas spirit, I simply love it. Other than the high sentiments, like appreciation, gratefulness and unity, attached to it, Christmas is just a “different” part of the year.

Here in London, it looks that Christmas is just about to arrive, which is certainly correct. Time flies, right? It started in August- yes, August! I was out for shopping one day and all of a sudden I found myself in a hall of Christmas decorations! Stars, tiny doves, deers, crystal balls, fairies, Santa Clause… August? Christmas? Isn’t it a bit early? Then I thought, probably they wanted to lift spirits of people, as everybody is one way or the other suffering from crisis. Then, the weather got cold: OK, sweater time! And then I noticed the lights on the streets, with the shape of a gift box, ribbons, stars… Following that came the Christmas pudding and other delicious food… Finally, last week asI was shopping with my mum, came these:

Hi there!

So now I know that Chrismas is right around the corner!

Lights, presents, food, candies, shopping, shopping, shopping!

I have been lucky enough to see Christmas in a couple of countries (in different continents, different climates, different languages, different traditions, different practices), thanks to my kind friends who invited me to join them on such a special night. One thing certain: It is an extremely special night and people get united.

Close to my flat in Madrid, they always set up a hut in the garden of a shopping mall, with a different theme every year. Once it was Belem, the other year it was a dwarf baking shop, the other year the polar bear family… One could easily spend hours there- that I did! Maybe I get to see them again this year.

Last year, I moved just on Christmas time to London, to be honest I could not entirely manage to get into the mood as I was kind of overwhelmed by the fast pace of my life, however I recall some scenes with the gorgeous Fortnum & Mason window, where every compartment set on a different theme (don’t ask me please the themes, I was sort of missing trying to locate myself geographically, culturally and phonetically). This year I am hoping to deliver a better performance!

My final remark: about shopping part, I believe I should make a comment: Yes, it is shopping time, you get lots of deals and sales yet I should not do any shopping as my horoscope tells me not to. It is a BIG dilemma. So hard! And my horoscope even takes it further: If you REALLY HAVE TO shop, buy something for the kids in your family. Hummm… There are 3 gorgeous kids in my extended family- OK, they get the presents. And then? Would my sister count? Why the horoscope didn’t say “only buy a gift for the kids and let the others buy you”? Then I would happily forward this to all my beloved! ;)

Let’s see what Papa Noel is going to bring me this year!

P.S. Photos taken in Liberty, one of the style & design shrines of London. 

Cocuk akli…

Deyip de gecmeyin; cogumuzdan daha parlak, daha keskin.. Hatta ben cocuklarin biz onlari kandirmak, veya, itiraf edelim, “gecistirmek” istedigimizde, onlara soylediklerimizi “hiimm.. tamam, kanmis goruneyim ama yemezler cicim! Ben nasil olsa kendim kesfederim” diyerek bizi idare ettiklerini dusunurum. Benim de kuzenimin 5 yasinda bir kizi var, ondan biliyorum. Onunlayken boyutum degisiyor, icim zenginlesiyor, ruhum hafifliyor. O kadar zekiler, o kadar kendi dunyalarinda zenginler ki bazen cocuk olasim gelmiyor degil. Oyuncaklardan tutun da ellerindeki sayisiz imkanlara (Ipod, Skype, bir suru yeni ogretici oyuncak….) Benim cocuklugumdan hatirladigim, materyal olarak, Barbie’ler var, legolar, puzzlelar… Sikayet etmiyorum kesinlikle, cocuklugumun tadini cok cikardim ben, ooohhhh!!

Nereden geldim cocuk aklina? Gecen gun “mahalle”mizin parkinda oturuyordum; etraftan cocuk sesleri geliyor, sanki bir okulun teneffus zamanindaki gibi tum cocuklar bahcede, ciglik cigliga bagirip kosturuyorlar (biliyorum, benim de ilkokulum oyleydi ve biz de sanirim amacsizca o eylemi yapardik. Surekli bir kosturma, terleme, oksurme, ki benim literaturumde “terli oksuruk” diye bir element vardir, sadece terlediginde olan oksuruk – hadi, sizin de vardir! Kostururduk bagira cagira ama ne neden kosturdugumuz belli idi, ne de birbirimize ne dedigimiz.. Amacsizca, maksat sirada otururken biriken statik enerjiyi en kisasindan bunyeden atmak)

Sonra zaman gecti, baktim sesler/cigliklar daha yakina geldi. Dedim “okul gezisinin icine dustum; e iyi ben de “misafir abla” (bu da bizim okulda vardi) olarak katilayim bari.” Sonra onumden bir Ipek Yolu kervani gecmeye basladi! Metrelerce cocuk: el ele tutusmus, ikili siralar halinde, buyukten kucuge cocuk, cocuk, cocuk… Ondeki ve yanlardaki(tampon) hocalar tarafindan kervandan cikmalari engelleniyordu. Kosmuyorlardi ama bagiris-cagiris; o gurultude sesini duyurmak icin daha da bagiris  ziyadesiyle mevcuttu. Konusuyorlar, etrafa bakiyorlar; sanirim 6-8 yas arasi minik yavrulardi. Uniformali – ama elbette o kadar aktiviteden sonra uniforma “eser” miktarda belli oluyordu, yaka bagir acik, kimi o soguga ragmen kisa corapli, minik ayaklar ve eller, saclar orgulu veya belli ki anne modeli taranmis fakat her nedense dagilmis… Kervan gecer, ben bakarim.

Tam o sirada bir gozum bir minigi yakaladi: “Guvercinler!!!! Guvercinler!! Cabuk kacalim benim guvercinlere alerjim var!!!!”

Dedi ve benim dudaklara bir gulumseme kondu. Ne dusundu acaba ki  guvercinlere alerjisi oldugunu soyledi? Belki guvercinleri sevmiyor, belki “alerji” kelimesini yeni ogrendi, belki onun aklinda benim aklima gelmeyen bambaska bir neden  var… Ama cocuk akli iste, beni hep sasirtiyor hem de gulduruyor. Mumkuse onlarla daha fazla zaman gecirmek lazim, dedigim gibi, insanin boyutu degisiyor, ruhu hafifliyor, bambaska bir dunyaya gidiyor.

P.S. Guvercin alerjisi var mi arastirmadim; belki de cidden vardir!

A proper English 5 o'clock tea

…. is actually, in my opinion, quite satisfying, which may probably leave no room for dinner.  The last menu I saw of this 5 o’clock tea consisted of a glass of sweet wine, some sandwiches (salmon& rocket), some sweets (scones, roulade) and tea, of course. Enough?!  At the end, it is a 5 o’clock tea!  And obviously, it is a ritual. Everything about it is a ritual: the china,  the food, napkins, cutlery…. Good to see that people stick to such traditions.

Serving

Now, some different points of views:

My Turkish-self’s 5 o’clock tea: Simit (yummyyyy!!!) and Turkish tea. I would not say no to some cheese and tomato accompanying my simit! I would just have a bite and probably two “bardak”s- but Ajda bardak- tea and would go on with my life.  Then comes the dinner, when we are all together with the family.

My Spanish-self’s 5 o’clock tea:  Pardon me, 5 o’clock tea? I thought we would go for coffee, wouldn’t we? Yes, I consumed little tea when I was my “Spanish self”. It is not a complaint, you know, sometimes you just adapti or feel like adapting, to the general flow of the life wherever you are. I loved the coffee breaks when I was in Madrid- especially the ones with Alba. Or the ones  you would go for breakfast to get the updates from all or the afternoon coffees, which tended to be mini inter-departmental meetings, or a welcome coffees or farewell coffees… Tea? Yes, usually at the end of a nice lunch, especially mint tea…. Sip, I miss it all…

My English-self’s 5 o’clock tea: Absolutely would not be able to eat that much in! Unless I had lunch, maybe…. They are obviously delicious and which is better, it is the “tradition”: fancy and feel-good one.  A social occasion, going there, chit-chatting with mum, friends, sister… girly! Not dinner, not lunch, sweets involved…. Even better, when you have company- no, I would probably not do it alone, but you never know. Maybe one day to pamper myself? A break in the day, something different and uplifting. I like this tradition! I have now a list of some places where I am planning to take either mum or some dear friends when they are in London.

Last time I had a 5 o’clock tea ritual was 2 days ago :)  and here are the traces! 

Just a fraction of it, we didn't have a "regular" 5 o'clock tea but these scones are what and how you eat in a 5 o'clock tea

P.S. Reference for places available 

Rekabet- her yerde!

Bildiğiniz üzere şu aralar oldukça fazla boş vaktim var ve zamanı boşa harcamaktan nefret eden biri olduğumdan “hııımmmm… ne yapsam, ne etsem?” diye sürekli kafa yoruyorum. (ha, yapip yapmadığım ayrı bir yazı konusu ama kafa yoruyorum, yani istek var!) Son maceralarımdan biri “crochet” kursu.  Turkce cevirisi “kroşe” ya da “tığ işi” – ama öyle ultra super ince tığ işi değil tecrübe ettiğim kadarıyla. Neyse, asıl hedefim, bu işle yapılan bir oyuncak var, onu yapmayı öğrenmek; ileride arkadaşların çoluğu çocuğu olur, favori teyze ben olmalıyımmmm!!!! İşte o oyuncağı yapmak için bu ilk kursa gitmek lazımmış. Sonuçta gittim.
Gittim, sanatı öğrendim vb. ama tüm bunlardan çok benim dikkatimi , ben ve saz arkadaşlarımın (!) yakından tanıdığı “hırs ablalar” çekti. Burada da onlardan var. “Hııııımmmm!! Ben yapmalıyım en iyisini”, “en iyi tığ işini ben yapmalıyımmmm!!”, “hem kariyer ablasıyım, hem de tığ örerimmmmm!!”, “du’ bakim, şu Esin n’apmış?! I-ıh, olmamış, becerememiş!!”, “Örtmenim, bakın bakın ben en iyisini yapıyorum di mi?! Ama şurda sanırsam bir ilmek atladım, 1 milim kaydı galiba işim…heeeiiii n’apcem ben şimdi??”

Sonuç: Bunlara dikkat etmekten benim işim hafiften “beginner” oldu ama azimliyim! O oyuncak sınıfında kırmızı kurdeleyi ben takacağım!!! 

San'atım! 

Aslında örgü tarihim başarılıdır, elimin alışması lazım birazcık! 

Reading is good!

As the essence of this blog is my observations “here and there”, here is another thing that comes to my mind to share:  Reading- free reading, actually.

There are 2 newspapers that I have seen until now (Evening Standard and Metro) that are free (yes, the concept “free” is something new to me!) and they can be said to contain almost all the news that are “worthy of” being news (says my past as a journalist). They are distributed in metro stations, at least in all that I have been to. Usually someone hands them to you, sometimes you just go and pick up one. It makes me happy to see that such a service exists, so people are encouraged to read. Instead of just sitting in the metro for, maybe, an hour to get to your work/home, you do something else that also enriches you in various ways. Even if you read all the celebrity news, you’ll have at least practiced your reading skills! 

I have always believed in the power of educating oneself, to put differently, the difference between people/nations/countries who read and who do not. And I know, the difference is striking!

I absolutely do not want to be a harsh critic, this is jusy my humble opinion, yet I know the difference, one just realizes.... From the micro-cosmos (someone who reads) to the macro one (what I have just mentioned about the ones who read and who do not) and I am sure you do, too.

I am sure there are many dimensions of such a service: financial aspects (a free newspaper, widely circulated, salaries of the employees working on these newspapers....), distribution (available to all) or even simply, the content (journalists writing the news and comments). We see that it is possible, although I am not sure about the costs associated with this. My Turkish friends would understand me better: Do you think we could have such a service in Turkey? I wish we could….  I have faith! 

What goes around comes around..I guess it is right!

Today, just as I was  returning from the gym, a group of kids, not more than age 6, asked me so very kindly whether I wanted to have some jam and rasperry juice. Of course I would!

There they were, on a small stand there were some crackers with some jam and a jar and plastic cups. The jam was free but the rasperry juice was 10p- of course I would, I instantly recalled my childhood: I also used to go to the park to “sell” my things, like books, bracelets, hair clips etc. Helping the young & local trade is a task for all of us!

What was even more hilarious is that they could give me a very very small amount of rasperry juice as they didn’t have much- ooppppss, a supply problem!

I was their first customer- so how could I ever refuse them?! I know how good it feels when you manage to sell something!

It has been a long time since I saw such a behaviour, i.e. children behaving like children. Unfortunately we have grown more accustomed to children behaving like grown-ups (and grown-ups, especially the female ones, behaving like children). Maybe it is because I live in a residential area, where kids can go to school on foot or just enjoy their afternoon in the park, therefore they keep their “childhood” relatively in a better way or here live people who still stick to some certain values of child-raising that I also believe are right... Of course I am not an authority or who am I to criticise what people do, yet I have my own terms with life ;) 

BACK- FINALLY! and HELLO!

Finally, I am back- after a (relatively) messy and an exhaustive month, happy to say that I am back!

And I am back with a change in my blog: I have decided to make it bilingual. I believe I will be able to share my life/experience more this way.

Dear friends,

Here is my little project that I have been mingling with for a while. Most of you are very familiar with the latest changes in my life, which is basically why I started this blog.

Coral shoes, seen on the picture, are the ones I wore for my wedding in London. A very dear friend told me “May these coral shoes be your luck” when I started this blog, so I will stick to them! (for the rules of legality, these shoes are Kurt Geiger’s Spring 2010 collection)

Below you can find the translation of what is written above:

Istanbul- Madrid- London

In between:

Schools, life, trips, work, growing up, maturing,

Family, friends, things I have won, things I have lost, experience, joy, sorrow..

More than 50 countries and airports, hundreds of people met and my curious eyes...

The grandoise of life and how tiny we are, yet again getting lost in daily worries...

Basically, what we all live...

I mentioned my blog primarily to family & friends that know me closely, the ones that I wanted to share my experience with. Please do not be shy, I will be happy to read your comments. 

ne kadar fazlasina sahip olsak da asla yetmeyecek urunler

Evet, yine ben ve listelerim. Gecen gun de “ne kadar fazla sahip olsaniz da hicbir zaman cok fazla olmayacak esyalar” listesini kafamda devsiriyordum. Ayakkabilar saniyorum ilk sirada, su guzellige bir bakin:

Sonrasinda, lip balm/gloss turu urunler. Gomlek dugmesinin rengine gore bile zaman zaman degistirmediginizi soylemeyin bana!

Ince corap (ozellikle 15 denye olanlar): Biri giymek icin, digeri kacarsa diye malum toplanti var, is cikisi aktiviteler var, digeri de ofiste bulunsun... Hatta ofiste 2 tane olsun, birinin kacarsa verirsiniz.

Benim durumumda: Kitap! Elimde olsa tummmmm dunyayi okuyacagim! Aclik gibi benimkisi, merak.

Baska.... dusunuyorum....

P.S. Bu arada resim, Londra’daki son kesiflerimden birinden: Paperchase. Kart, ajanda, defter.... gibi kirtasiye urunleri satan bir dukkan. Yuzlerce cesit komik, anlamli tebrik kartlari, rengarenk kalemler, laptop kiliflari, iphone kiliflari... gir icine kaybet kendini. Resimdeki karti da gorur gormez kaptim! Jelibona benzeyen ayakkabilar, tipki Barbie ayakkabilari gibi. Hem gelecek icin motivasyon: koleksiyona eklenecek ayakkabilar ve bunlar icin yapilmasi gerekenleri hatirlatsin hem de gecmise bir gidis, Barbie, Ken ve sinirsiz hayalgucumuz.. 

e bir de icimizi ferahlatsin su sicak yaz gunlerinde, degil mi!

sosyal icerikli yazima ek

Ben bu yaziyi yazdiktan birkac gun sonra gazetede bundan bahsediyordu. Medyaya yon mu veriyorum sizce, ne dersiniz?! :P

Ilgilenenler icin:

http://www.guardian.co.uk/culture/2010/jun/20/miley-cyrus-gambles-1bn-switch

Zaten bu Miley Cyrus denilen kizcagizi gorup kanayan yaraya parmak basma ihtiyaci dogmustu!

Biraz da guzellik

Az once ogrendim; buralarin markasi Burberry kozmetik gamini da cikariyormus! O alamet-i farika olan karelere yeni mecralar acmak gerek degil mi?

Anladigim kadariyla, kiyafetlerinin cizgisinde olacak bu makyaj serisi: Sade (aman yuze-goze kareli desen olmasin :p )

Gozume carparsa bir yerlerde, karistirir, aninda bilgi veririm.

Sosyal icerikli yazi

Bugun sosyal icerikli bir yaziyla karsinizdayim- hassas bir nokta kafami kurcaliyor cunku.

Birkac zamandir gozlemliyorum, populer kultur genc kiz/genc erkek (daha spesifik olursak "ergen" cocuk) olmasina izin vermiyor! Genelde evde oldugumda, hafta sonlari ve aksam saatleri disinda, televizyonu acmam. Bugun dedim " soyle bir muzik kanali" acayim. Actim, internette gunluk islerimi yaparken ara sira gozum kayiyor ve..... normal insan goremiyorum! Ozellikle 15-16 yaslarinda bu genc starlar var ya, yok aslinda onlar! Nasil klipler, nasil kiyafetler, konusmalar.... Ben anlamiyorum! (Konusma ayri bir konu, memleketimizin genclerinin bir kisminin da konusmasini anlamiyorum. Bircok dili anlayabilirim ama o dile gelince takiliyorum!)

Sonra kendi cocukluguma/ergenligime bakiyorum. Evet, pop star olmakla karsilastirinca oldukca  "monoton" ve "makul" ergenlik buhranlari icinde gecti- zaten olmasi gereken boyle- sikayetci degilim elbette! Bu cocukcagizlara bakinca uzuluyorum cidden. Bizdeki Kucuk Ceylan gibi de degil, bunlar Kucuk Panter- deri kiyafetler, kirbaclar... Yasin kac yavrum senin? "16'dan gun aldim!" :O

Kucuk Ceylan (hadi Kucuk Emrah da olsun, onun da cooookkk acikli hikayeleri olmustur) nerede oyle vucut sergilemek, yuzunun yarisini gosterir (o zamanin sac modeli oyle, kelebek tokayi unutmayalim), kaslar yukari kalkmis ve bitisik (aci ifadesi) ile yanik yanik soyler.... Emrah desen surekli aile problemleriyle ugrasir ve kaslar asil onda "Emrah Kas"tir. Ama sonunda merhametli biri cikar ve bu yavrucagizlara yardim eder.... Mutlu son!

(Demiyorum ki bizde hersey tertemiz; elbette kucuk starlarimiz oldu, sonra buyuduler anne oldular vb. vb... ama bu bahsettigim biraz daha farkli.)

Diger tarafta deri ve kirbacla sarki soyleyen, pesindeki ADAMI (evet, yas itibariyle adam oluyor) kafese kapatip kafesin uzerinde tepinen mi istersiniz yoksa gomlegin dugmeleri acik, vucut cocuk vucudu ama hareketler adam hareketi, mini sortlu, kirmizi rujlu, topuklu ayakkabili uzun sacli ben-de-kadin-olmak-istiyorum-bak-bunlari-giydim-kadin-kadin-oldum-degil-mi diye bakan 15 yasindaki lolipoplu kucuk hanima bakis atiyor capkin capkin....

Belki eski kafaliyim ama her yasin guzelligi ayri. Bu cocuklar belki de gercekten show dunyasinda olmamalilar, benliklerine yazik...


(Genelde karsilastirma yapiyorum ya, bu cocukcagizlarin varligi bence daha cok Anglo-Sakson kulturun bir ozelligi. Iberik kulturde boyle yanlis yerde duran ergenlerden matadorlukta gordum; o da cok geleneksel birsey, sanirim ayni kefede pek tutulmaz)

Arabesk? Flamenko? Arya?

Siz de benim gibi biz Turkler'in biraz fazla "duygulu", hadi dogru ifade ile kullanalim, biraz fazla "arabesk" oldugunu dusunur musunuz? Hani, evet bir sorunumuz vardir, cok uzuluyoruzdur, sanki dunyanin sonu geldi gelecek, konusalim dertleselim, ne guzel candan arkadaslarimiz, ailemiz, kardeslerimiz var. Evet, konusalim dertleselim ama sorunun ne kadar kotu oldugundan, ne kadar uzuldugumuzden, zaten kimsenin bizi anlamadigindan ve hep yalniz oldugumuzdan dem vuralim. Paylasalim uzuntumuzu ama bu paylasma bu sorunu konusmak, konusmak ve konusmaktan ibaret olsun. Zaten uzulduk, biraz daha uzulelim... Saniyorum bu sadece duygusal, hassas insanlarin basina gelen birsey degil, genelde bize ait bir olgu. En vurdumduymaz gozuken/olan bile boyle bir durumda efkarlanir da efkarlanir. Biz boyle kodlanmisiz bence. Aci, aci, daha da aci!!! Yani onumuzdeki kisi, raki masasinda, basini bir eline dayamis, kadehinin yarisi bitmis, aglamakli gozlerle mezelerden tarafa bakiyor... Icli, hisli.

Hatirladigim kadariyla, bu tarz bir davranisi baska milletlerde gormedim. Elbette hisli, duygulu, hassas bir cok insan, millet, topluluk..... var ama "uzuluyorum, ahhh daha da uzuleyimmmm..." egilimli birileri ile karsilasmadim. Ispanyollar da cok hisli ama onlar aksiyona daha cabuk dokuyorlar: Uzuldun mu? Bagir, cagir, birazcik agzini boz, birkac sahne yarat sokaklarda, hadi artistiksen bir flamenko soyle, soylerken biraz kendine vur, bagrina bagrina bitti gitti! Bu seans bitince hicbirsey olmamis gibi lay lay lom. 

Hele Ingiltere'de, benim gozlemledigim kadariyla, tum bu acilar, uzuntuler, hassasiyetler "sessiz" yasaniyor; belki fazla sessiz. Daha bir "Ingiliz" hersey, ne demek istedigimi anladiysaniz. Dertler, uzuntuler bir 5 cayinda da paylasilir, bir pub'da icini dokerek de. Sakin, dalgasiz, yeteri kadar, olmasi gerektigi gibi... Acaba bunun nedeni, buralarda "mantik"in cok on planda olmasi olabilir mi? Hersey sagduyulu. Benim pek alistigim bir tarz degil. 

Bunlarin hicbiri elbette elestiri degil, ben kimim ki. Sadece gozlemlerim bunlar. Bunlari dusundukce aslinda ben hangi tarza daha yakinim diye aklima gelmiyor degil. Arabesk miyim? biraz Flamenko muyum? Yoksa sakin ama ic yakan bir arya miyim? 

Simdi: 

1) Illa ki biraz arabesk olmak lazim, genetik kodlardan geliyor. Ama uzatmadan. Biz cok uzatiyoruz, onu fark ettim. Insanin ici tam anlami ile "kiyiliyor" 

2) Flamenko tarzi da fena degil, bir anda guzel desarj ediyor aslinda insani. Hem artistik yonu de var; eskiden olsa bu durumda yazardim, malum ergenlik buhranlari... Ama illa ki flamenkoyumdur bir miktar, seviyorum n'apayim! Yanik yanik soylerim, ellerimi saklatirim, hikayelerini bilirim. 

3) Buralara ben daha yeniyim, Ingliz tarzini pek kapmadim sanirim! ( aslinda hicbir tarzi benim ve kimsenin tecrube etmemesini diliyorum; herkes uzuntuden uzak olsun)

Ben biraz karisigim sanirim. Biraz da Buda tarziyim, susarim. Ommmmmmmm!

uzun bir aradan sonra...

... yine yazmaya basladim. Uzun bir ara oldu ama bu aranin olmasinin onemli gerekceleri var.
Konular birikti elbette, gunluk konulardan felsefi sorulara kadar.... Simdi hangisinden bahsetsem karar veremiyorum.
Az once yine aklima gelen bir seyden bahsedelim o zaman: SABIR.

Hayatta neden bircok sey sabir ile ilgili? Sikayetim yok, yani yapi itibariyle sikayet etmeyi sevmem ama bazen dusunurum bazi seyler daha kolay olabilir diye. Kolaylik derken sabir kismini, beklemeyi, zamana birakmayi kastediyorum. Yoksa elbette hayatta bircok zorluk var, tarifsiz ve her yasanan ana sukretmeli insan ama yine de bazi seyler daha kolay olabilir, daha az zaman alabilir; hani bize yukaridaki kiyak gecebilir bazen; degil mi?! (elbette simdiye kadar sahsima gecilen kiyaklari unutmuyorum ama insan dogasi, her zaman bir gidimcik daha fazlasinin pesinde kosmuyor muyuz?)

Daha fazla yorum yapmayacagim ve her zamanki optimist, kimilerine gore de "kaderci" sayilabilecek gorusume tutunmaya devam edecegim:


Herseyin bir zamani vardir ve zamani gelince olur. Aslinda bize surekli kiyak cekilir, biz fark etmesek de. Gunune sukretmeli insan...

bir gunluk is

Gecen gun dusunuyordum -her zamanki gibi- Londra'da otobus soforu olmak nasil bir his & aktivitedir diye... Ozellikle iki katli otobus soforu olmak. Kocaman otobusler, har har gidiyorlar ya... Ani fren yapinca, sanki ikinci kati one bir gidiyor bir geliyor gibi gozukuyor, sonra da otobus kendini dengede tutmak icin bir saga bir sola gidiyor. Hah, durdu ama simdi tekrar harrrrr... Tek katli otobusler maalesef ki o kadar cekici degil, otobus iste.
O iki katlilar hantal gozukuyor, aheste gitmek icin yapilmis sanki ama bazi soforler var, bizim degme otobus soforleri ile rahat kapisirlar. O koca iki katliyi yogun trafikte bir saga bir solo kaydirmak marifet ister.
Eskiden beri buyuk arac kullanma merakim var, kamyon veya otobus. Merak iste. Ileride buyuk ihtimal gerceklestiririm bu fikri ama su 2 hafta degil! Neyse, bundan sonra bir liste yapmaya karar verdim: Hayatta 1 gunluk de olsa yapilacak isler listesi. Benim listemde 2 katli otobus soforlugu var simdilik.
Elbette her is yapilir hayatta, hepsinin de insana kazandiracagi baska baska tecrubelerdir, alinteri ile yapilan her is kutsaldir. Londra'da double decker soforu olmakla baslayalim bakalim! Daha neler eklenir acaba listeye ... (tabii unutmazsam!)

don bak bakalim!

Evet... gittim geldim Istanbul'a, islerimi hallettim, biraz Bogaz havasi, biraz Halic manzarasi, biraz simit, biraz ayran.... ve evimdeyim.

Ne kadar ilginc insanin aslinda degisikliklere kendini adapte etmesi ve hatta degisikligini fark etmeden aslinda kendisinin yaratmasi. Yillardir yasadiginiz o ev, kokusunun elbiselerinize bile isledigi, kucukluk yaslarinin en vurdumduymaz uykularini uyuyup en guzel pazar sabahi kahvaltilarina uyandiginiz o evin yerini baska bir ev aliyor. Ve o diger evi yukarida anlattiklarim gibi minik ama essiz mutluluklari yerlestirmek icin siz yaratiyorsunuz. Zaman gectikce- veya ben buyudukce- hayatin aslinda cok daha karisik oldugu ve ince bir sekilde islendigini goruyor insan. Belki bu artan sorumluluklarla fark ediliyor, belki de olgunlasma ile. "Okula git-iyi notlar al-erken yat-spor yap-boyun uzasin-etini sutunu ihmal etme-terli terli su icme-bayramlarda aile buyuklerinin elini op-Yerli Mali Haftasi'nda findik fistik gotur okula-sana satasanlara sen satasma..."dan cok daha fazlasi var(mis). Ama guzelmis! Soyle bir geri donup baktiginda insan eminim ki "yarattiklari" ile guru duyacaktir. Hadi bir donun bakin bakalim!

Belki ben biraz duygusal ve dusunceli oldugum icin bu aralar boyle romantik bir yazi yazdim ama napalim, benim blogum bu!

En onemli konulardan biri

HAVA! Londra havasi..
Mesela su anda sakir sakir yagmur yagiyor disarida. Pazar gunu, insanin ailesi, sevgilisi, arkadaslari.... ile olacagi, gonlunu costuracagi, kendini parka bahceye atacagi (hele de aylardan MAYIS ise), hafif guneslenip aksamustu yanaciklarin pembe pembe oldugunu gorup "yuzume renk geldi" diyecegi, aksamustu drinkini daha da bir zevkle icecegi, disarilarda oldugu icin yemek saatlerinin degisecegi, uzerine aldigi montun bile fazla gelecegi, etrafinda kuslarin da oldugunu seslerinden fark edecegi, bahar geldigi icin cicekleriyle kendini suslemis agaclara bakarken "ne guzel" diyip icinin tireyecegi, "hah, tamam yaz da geliyor artik" diye dusunup yazliklarini haftaya haftasonu cikarma planlari yapip "su kislik kiyafetlere bak, hepsi koyu renk, icim karardi, oofff zaten kisi hic sevmem" diye kisin ictigi sahlebin zevkini unutacagi, beyaz gomlek- kot pantalon- all star ayakkabi gunu....

Ama bugun degil!

Daha Londra'ya gelmeden bana "amanin havasi ile nasil bas edeceksin?" diye sormuslardi. Aslinda evet gelirken "ay cok guzel Londra'ya gidiyorsun, harika bir sehir....eeeee havasi biraz kotudur ama olsun, alisirsin" deyip konu degistirmelerinden anlamaliydim. Hatta ve hatta Madrid'deki nispeten zor olan yasamlarindan yine de vazgecmeyen Ingliz arkadaslarima daha da dikkat etmeliydim...

Neyse, ben buraya geldim, Aralik sonunda. O kadar kosturma, heyecan ve degisikliklerden sonra geldigim icin basta fark etmedim, malum, gelirken yolda biraz yorulmusum... Kis oldu, kis oldu, daha da kis oldu.... Kar yagdi, yagdi, yagdi..... birkac hafta kalmadi yerden. Ama bana guzel gorunuyordu; ilginc, degisik.. Uzun suredir boyle kar gormedim vb vb... Bu ruh halinin en onemli nedeni, elbette ki, neden burada oldugumdu; gerisi teferruat! Sonra kar kalkti yerden, soguk devam etti, yanina da yagmur... Soguk, soguk, soguk; yagmur, yagmur, yagmur... Napalim.

Londra gunlerimden bazilarinda, arada Madrid'e gittim. Ucak Madrid'e indi ve GUNESI GORDUM! Gercekten, o farkli bir histi. O zamana kadar ki ben Londra'nin havasina alistigimi dusunurken, gunesi gorunce bir garip oldum- "aaaaa gunes varmis!". Insan nasil da alisiyor baze seylere kendini programlarsa, onu fark ettim. Madrid'de gunesi gorene kadar, Londra'daki gunes eksikligini fark etmemistim.

Off yazarken ben sikildim! Evet Londra'da gunes pek yok, genelde yagmurlu ama cok guzel. Simdi bahar buralar, agaclar acti, minikcik bir bahcemiz var balkonda; bitkiler ve ciceklerden olusan, onlarla ilgilenmek de guzel. (yani degisik demeliyim cunku simdiye kadar ben pek cicek insani degildim. Evet, cicekleri severim ama demet olanlari ve bana hediye edilenleri! Simdi, kenardan kenardan yaklasiyorum ciceklere, bitkilere... ama kenardan!)

Gunes olunca burada, isitiyor. Hemen kan daha hizli akmaya basliyor, "haydi, atlayalim-ziplayalim, daga-tasa cikalim" istegi dogal olarak geliyor! Gunes olunca burada, genelde yesil olan sehir daha da yesil, daha da guzel oluyor. Gunes olunca burada, piknik hormonu sahneye cikiyor, cantana ne koyarsan, haydi parka. Gunes olunca burada, temiz hava hemen cigerlere gidiyor, icini hem hos hem de sarhos yapiyor. Gunes olunca burada, hava soguk da olsa, kuslar balkona geliyor, sincaplar bahceler arasi kosturuyor.

Kisacasi, gunes olunca burada guzel oluyor, daha hafif oluyor hersey, daha rahat akiyor hayat.

Gunes olunca olan baska seyler de var, ornegin gunesli ama 11 derece olan havada pazen elbise ile sokaga cikan kizlar ve .... baska birsey daha vardi ama onu unuttum. Diger yazilarda anlatirim!

Super mega sikayetci degilim buradaki havadan ama bazen, azicik da olsa, hayati zorlastiriyor... Zevk & sevk mekanizmalarini hafiften etkiliyor.

Neyse, simdi, yagmura ragmen biraz hava alip bunyeyi havalandirma zamani. Yagmur yagsa bile ilkbahardayiz, degil mi?!

Spor salonu

Konudan konuya atliyorum gibi ("gibi" degil aslinda, evet oyle!) ama ne yapayim, dusuncelerim boyle gelisiyor, beni maceradan maceraya surukluyor. 

Simdi de spor salonu mini maceramdan bahsedecegim. ("Mini macera" gunluk olanlar, daha buyuklerini de sirasi gelirse anlatirim, ornek: Havaalaninda karantinaya alinan bagaim ve ben, kapisi kapanmayan ucakla Nijerya'dan Gana'ya ucus, Kazakistan'dan Cin'e gitmek icin Almaata- Amsterdam-Madrid-Paris-Hong Kong yapmam vb vb......) 

Spor yaparken muzik dinlerim, daha cok enerji versin, kanimi kipirdatsin, bana eslik etsin diye ve genelde belirli aktivitelerim icin belirli sarkilarim vardir. Ornegin, o havada yurume aletindeyken vucudum da hafiften hareket eder, agzim oynar cunku sarki soylerim, yuzumde mimikler olur, sarki- hele de hareketli bir sarki- mimiksiz mi soylenir?! Ama asla sesimi yukselmem ("hanimefendiligimi bozmam" gibi oldu); bazen bagirarak soylemek istememe ragmen... Sonra agirlik calisirken de belirli sarkilarim vardir, onda da agirliklar, kan-ter ve mimik olurum, tirinam tirinam (TIRINAM TIRINAAAAAMMMMM yapmak istememe ragmen). E elbette ki agirlik kaldirirken bir nefes verirsin degil mi? O nefes de zorlanmana gore degisir. 

Bugun etrafima baktim, insanlar SAKIN SAKIN bisikletinde, kosu bandinda veya havada yurume aletinde... Yurume veya pedal cevirme hareketi disinda vucutlarindaki tek hareket ter damlalari.... 

Agirlik bolumunde, ya kaldirdiklari agirlik agirlik degil, nefes verme sesi bile cikmiyor; ya da cok utaniyorlar ses cikarmaktan... Spor salonu muziksiz bir yer olsa, anlayacagim. Kutuphane gibi, "herkes sessiz ben de sessiz olayim..." ama degil! Ozetle, kendimin oraya biraz fazla "hareketli" geldigi sonucuna vardim. "Sesli" demiyorum, "hareketli" diyorum; cunku sessiz sesimle sarkilara eslik ediyorum. 

 

Agirlik, ses, nefes verme derken benim de gulleci gibi oldugumu dusunmeyin. Normal normal agirliklarimi kaldirip efendi gibi kosuyorum, bir de yerde yatip yuvarlanip koca Pilates topu ile bogusuyorum. 

Minik bir karsilastirma yapayim yine: Yaptigim tum bu seyahatler sonucunda dunyanin bircok otelinin spor salonunu, sehirlerinin de kosu parklarini kullanmisligim vardir. En yakin ornek olarak Madrid'i vereyim. Insanlar orada gym'e spor yapmak icin degil, "social gathering" olsun, herkes birbirini ayartip sporunu biraktirip birseyler icmeye gitmek icin gidilir. Hocalar da yanlarinda olmak uzere. Ses seviyeleri? Bagira bagira ipod'una eslik etmek elbette ki normal. Yani minder hareketi yaparken "I will surviveeeeeeeeeeeeeeee" gayet kabul edilebilir. Ki bu durum, yabancilari da etkilemistir, en benim diyen ciddi sporcuyu bile bu girdabin icine alirlar. 

Ben? Yine arada, kulturleri bulusma noktasi! 

Bu harektli durumum en azindan egitmenlerin dikkatini cekmis, spor salonunun renkli simalari arasindayim. Bir gun gelip neler dinledigimi soracaklar ve Roman Havasi'ndan It's raining men'e olan yelpazeyi gorup kalacaklar. 

Kahve

Londra ile ilgili dikkatimi ilk anda ceken bir nokta ise insanlarin elindeki (genelde) Starbucks bardaklari- ve neredeyse adim basi olan Starbuckslar... (sadece Starbucks da degil, Costa Cafe ve Caffe Nero da cok var burada) "Cok" derken, CIDDEN COK!
Sanki Amerika'daymisim gibi- hatta Amerika'da bile daha az varmis bu mantarciklardan gibi gelmisti.

Neyse, tamam modern zamanin insani ordan oraya kosuyor, o kosturma sirasinda kahveye/caya ihtiyaci oluyor veya gunluk zevkinden yoksun kalmak istemiyor vb. ve sonuc ellerdeki karton kahve bardaklari.
Bir de bence soyle birsey var: Insanlarin agzi bos durmasin istegi! Alisveris merkezinde elinde bir karton kap, yolda yuruyor elinde karton kap, manikur pedikur yaptiriyor, elinde yine bir karton kap... Hem tuketim toplumunun dayatmasi/sonucu (sosyolojik sonuc) hem de agzim bos durmasin (psikolojik sonuc).

Bu sabah dusundum, metroya binerken: Acaba Londra'da bir gunde kac Starbucks cappucion, kac Latte, kac Chai Tea Latte, kac Caramel Macchiato satiliyor?! Bunun yaklasik bir cevabini bulacagim ama once nufus, calisan nufus, nufus yogunlugu, Starbucks subesi adedi gibi temel bilgileri edinmem lazim- tam bir consultant yaklasimi, ehu ehu MBA yapmisligim vardir!

Farkli bir acidan bakarsak da, Ispanya'da- hadi diyelim Madrid'de- 40+ derece disindaki sicaklik seviyesi disinda insanlari elinde bir kutu, pet sise vb. ile goremezsiniz. (Birak Starbucks kartonunu). Kahve mi icmek istiyorsun? O zaman efendi gibi gir bir kafeye, ic, bitti gitti. Hatta onlar buzlu iciyor kahveyi. Espresso ve bir bardak ile buz istiyorlar, kahve gelince buzlu bardaga espressoyu atiyorlar. Bircok kisiye garip geliyor ama bence o kadar da garip degil, hatta icilebilir bile :) Ictim, icerdim, yine icerim!

Himmm.. ben nasil bu durumu idare ediyorum? Artik, daha yumusak olan cappucinno iciyorum icersem genelde. Bir kismini oturarak iciyorum, kalanini da elime alip disari cikiyorum. Aslinda kahveyi biraktim, cay gelenegi ulkesindeyim ya... Envai cesit cayi gorunce, agzim sulaniyor!!!!

Ama yok, kokenlerime de ihanet etmedim: Hala super sert espresso hatta double espressolari hupletiyorum. Hatta gecen gun espressosu cok guzel bir yer buldum ama UNUTTUM! Not etmeliyim boyle seyleri...

Baslarken

Yeni hayata baslarken, az once bahsettimiz gibi, bir hosgeldin demek gerekli. (yemek tarifi gibi oldu; onceden yikayip suda beklettigimiz...... ) Sonrasinda da, bakalim ben neredeyim? Ne yapiyor bu insanlar? (ben ne yapiyorum? diye sormayi onermiyorum; zira sonrasi zor olabilir) Nasil yapiyorlar? diye bir saga sola bakmak lazim. Dil bilmek cok ise yariyor, bu tartismasiz. 

Ama bazen, bildiginizi zannetiginiz dil sanki oldugunuz yerde konusulmuyormus gibi geliyor. Ornegin, Londra’ya ilk tasindigimda bana oyle olmustu. Sanki ben Inglizce konusmuyorum! Bir ara gercekten dusundum, “tuh Ispanyolcam Inglizcemi bozmus” diye- ki bir miktar bozuldugunu dusunuyorum ama napalim! Benim gibi zaten dikkat esigi bir miktar dusuk biriyseniz, cidden daha da zor oluyor. Hiimmm... nasil ustesinden gelmeye calisiyoruz peki bunun? Yavas yavas konusarak/konsumaya calisarak. Ben ve yavas konusma?! Evet, bence de zor bir ikili.

Kitap oku, bol bo BBC izle ve anlamiyorsan bile anliyormus gibi yap! Tipki ilk Ispanyolca zamanlarim gibi. Ozellikle koca koca executive committee uyeleriyle konusurken yaptigim gibi: Cumlenin neresinden yakalarsam ona asilip, mir mir yapinca oluyor gibi. Olmuyorsa zaten karsindaki sana bos bir ifade ile bakiyor, orada olma nedenini sorgularcasina :)  Onemli nokta: O kendisinin orada olma nedenini sorguluyor, senin degil! Daha da onemli nokta: Ispanya’da bu boyleydi ama Ingiltere’de degil. Demek ki, kuturel farkliliklara uyum saglamak icin kisiye buyuk gorev dusuyor. Lesson 1: Study English

Yeni Hayat

Saniyorum ilk yazinin YENI HAYAT gibi bir konusunun olmasi benim icin en uygun durumlardan biri. Cogunuz hikayemi biliyorsunuz.

Son birkac yildir, hersey YENI benim hayatimda. Bazen okadar hizli ilerledi ki hersey, yeni yeni yeniiiii... hizi ile basa cikamadim. Ama ogrendigim bisey var: Insan arada nefes almali. “Dur bir dakika nereye gidiyoruz? Neler oluyor?” demeli. Ki ozellikle biz kadinlar (dogamizdaki sikayet etme egiliminin yuksek olmasindan dolayi- ne yapalim, dogamizda bu var! :) ) “ayyy degisiklik gerek hayatima. Sacimi mi kestirsem, yogaya mi baslasam....??” diye kipir kipir kipirdaniriz.

Sakin olmak, arada nefes alip dinlenmek o kadar da kotu degil. Biraz hassas bir konu bu, aradaki dengeyi bulmak. Ben bile bu halimde, bulamiyorum cunku zaman zaman o kaotik eski yasamimi ozluyorum- hepsini degil elbette, bazi parcalarini :)

Saniyorum zaten bu blogu yaratma nedenlerimden biri de bu: Paylasmak. Yeniyi, eskiyi.

Yeni hayatla ilgili (veya hayattaki buyuk radikal degisikliklerle ilgili) yapilmasi insani rahatlatan ana noktalardan biri: yeniyi kucaklamak. Haha, biraz spirituel Budistik yaklasim gibi oldu ama yeniye kollari bir acmak gerekiyor. Sonrasinda belki bilincalti direnis mekanizmalari yine ortaya cikiyor ama bir hos geldin diye buyur etmeli yeniyi; sonrasini goruruz.

Ben bir buyur ettim, pir ettim: 3 ay icinde isimi, ulkemi, evimi degistirdim. Orta vadede yeni bir YENI (buyuk buyuk ve en bold harflerle) bir adim beklemiyorum hayatimda, lutfen.  :)